Je werkt niet bij Aesopus, je bént Aesopus

De Aesopus sfeer

De Aesopus sfeer.
Het zit in je lijf.
Het zit in de muren.
Het is nooit saai.
Het is ongedwongen.
Iedereen voelt zich hier tot zijn recht komen.
Iedereen is gelijkwaardig.
En voelt zich hier thuis.

Altijd ruimte voor ideeën

Een medewerker zei: “Zullen we een kippenhok plaatsen in de tuin zodat bewoners hun eigen eieren kunnen rapen?” Via Dignus Friends vonden we sponsoren en ontstond er een kippenhokteam: de planners en de dierenvrienden. Nu staat er een kippenhok en is er zelfs een vrijwilliger die vroeger kippenboer was. Dat is hoe het hier gaat. Natuurlijk zijn er honderd redenen te bedenken waarom een kippenhok niet handig is, maar mijn motto is: waarom niet, regel het en roep me maar als ik je kan helpen.

Ik wil medewerkers het vertrouwen geven om met elkaar een beweegmodus te ontwikkelen, een modus waarin we nooit stilstaan. En ik kan je zeggen dat deze modus ontzettend aanstekelijk werkt. Als mensen enthousiast zijn, maakt het mij niet uit waar het over gaat, dan ben ik het ook. Zo kwam vorig jaar iemand met het idee voor een kerst/cultuurmarkt. Er werden meteen groepjes gevormd van verschillende culturen en de kerstcultuurmarkt, inclusief modeshow, werd een succes. Ik word er blij van als medewerkers ideeën vanuit eigen kracht omzetten in daden, waar bewoners dan van genieten.

Het behandelteam ziet regelmatig problemen of uitdagingen binnen Aesopus. Ik vind het mooi om iedere keer te ontdekken dat zij de uitdagingen niet uit de weg gaan, maar in verbinding de oplossingen zoeken. Hierdoor ontstaan mooie projecten of scholingen.

Trots op de leerbaarheid in huis

Er heerst een grote mate van leerbaarheid hier in huis. Als er iets niet goed gaat proberen we met elkaar te kijken wat we ervan kunnen leren, zodat we het de volgende keer nog beter kunnen doen. Die leermodus is nodig om het Regionaal Expertise Centrum te worden. In november vroegen we medewerkers waar ze behoefte aan hadden. Dat was scholing op verschillende thema’s. Niet te langdradig en gericht op de praktijk. Dat doen we nu elke maand, met een gastspreker of vanuit onze eigen mensen. De ene keer over psychose, dan over verslavingsproblematiek. Ik ben hier dus om medewerkers en bewoners te voorzien in hun behoeften, zo zie ik het.

Verder krijgt iedereen nu standaard psychiatrie- en agressietrainingen en teamintervisies gericht op zelfreflectie. Het gaat om bewustwording van waarom je dingen doet zoals je ze doet. Achter alles zit een visie of methode. En dat wordt nu allemaal gedocumenteerd om de landelijke richtlijnen te volgen. Hoewel geen dag hetzelfde is. Onze doelgroep is gecompliceerd. Elke dag denk je minimaal een keer: dat dit bestaat. Je blijft je verbazen. Je blijft schakelen. Daardoor is ons werk altijd in beweging en dat maakt het uitdagend en leuk.

Het fijne is dat we vanuit deze leermodus ook medewerkers aantrekken die er hetzelfde in staan. Ik merk dat mensen er echt voor kiezen om hier te werken. Zoals Wendy. Zij komt veel brengen, maar ook halen: kennis, kunde en plezier. Want we maken ook veel lol met elkaar

Bijzondere bewoners en even bijzondere medewerkers

Hier werken bijzondere medewerkers, anders dan anders, die je niet in een normale VVT-organisatie (Verpleeg- en Verzorgingshuizen en Thuiszorg) ziet. Het zijn echt bijzondere medewerkers die voor bijzondere bewoners zorgen. Iedereen wil graag leren en is niet bang om fouten te maken. Want geloof mij, die maken we regelmatig hier. Maar de transparantie zorgt ervoor dat we het de volgende keer beter doen. Dat is altijd ons uitgangspunt.

Deze energie brengt ons vooruit. Ik ben echt trots op de kennis en kunde die we in huis hebben: het behandelteam, onze zorgmedewerkers en het facilitaire team. Ieder vanuit hun eigen expertise, waarbij de bewoner de verbindende factor is. En waar ik vooral trots op ben is dat we medewerkers in huis hebben die zich realiseren dat onze bewoners er niet voor kiezen om hier te wonen. Hoe mooi we het ook maken, het is niet hun echte thuis. Wel kunnen we er alles aan doen om ze het gevoel van thuis te geven. Om het zo fijn en leuk mogelijk voor ze te maken.

Het vergt out of the box denken en ons continu afvragen: wat ligt de behoefte echt? Omdat mensen steeds langer thuis blijven is de situatie wanneer mensen hier komen wonen slechter dan voorheen, de zorg wordt steeds complexer. Dat ligt niet altijd aan de zorg hoor. Onze doelgroep zijn ook de zorgmijders. Dus voor ze in beeld komen, speelt er al veel. Wij worden dus steeds meer uitgedaagd. En daarom vind ik een transparante en gelijkwaardige cultuur extreem belangrijk.

Een toegankelijke manager

Ik wil een toegankelijke manager zijn. Iedereen mag bij mij komen aanwaaien. Ik wil iedereen kennen, weten wat er bij ze speelt, waar ze tegenaan lopen en waar ze behoefte aan hebben. De mensen zijn mijn werk. Dus ik kan niet met een dichte deur achter mijn computer zitten vind ik. En natuurlijk heb ik ook werk te doen. Daarom is er ook een lijn naar de teamleiders. Die hebben autonomie en beslissingsbevoegdheid. Als er een idee is, mogen zij het uitvoeren. Je komt er vanzelf achter of het wel of niet werkt. Zoals Pippi Langkous zegt: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”

Naast trots voel ik me vooral dankbaar om op deze locatie te mogen werken. Om te zien dat iedereen zijn best doet om bewoners te laten zijn wie ze zijn en ze het gevoel van thuis te geven. Het klinkt wellicht cliché, maar elke dag hier is een cadeau en ik ga elke dag met enthousiasme naar mijn werk.

Ook wil ik namens Aesopus het bestuur en de directie van Laurens bedanken. Voor deze unieke kans om Regionaal Expertise Centrum te worden en ons zo te mogen ontwikkelen. Want net als ik mijn mensen vertrouwen geef, heb ook ik vertrouwen nodig om dit te kunnen doen. Doordat het vertrouwen uit alle lagen komt, kunnen wij pionieren en onze doelgroep maximaal ondersteunen in hun behoeften.