Een veilige en geborgen omgeving voor onze Paradijsvogels Iedereen doet ertoe hier, daar sta ik voor
Shalôm is locatiemanager van drie Laurens locaties. Wat de locaties gemeen hebben zijn de bijzondere doelgroepen. Shalôm heeft iets met bijzondere mensen. De multiproblematiek van de bewoners van Aesopus maakt haar werk uitdagend. Daarnaast is ze gedreven om deze mensen, die tussen wal en schip zijn geraakt in de maatschappij, een veilige en geborgen omgeving te bieden waar ze kunnen zijn wie ze zijn. Ze vertelt over haar werk, de bewoners en hoe iedereen met elkaar omgaat.
Gerontopsychiatrie is mijn doelgroep
Mijn ouders werkten voor het Leger des Heils. Elke vier jaar waren ze directeur van een andere locatie waardoor we steeds verhuisden. Ik groeide praktisch op tussen de dak- en thuislozen. Het stond toen al vast in mijn leven dat ik iets in de sociale hoek ging doen. Ik deed SPW en SPH, liep overal en nergens stage, werkte bij het sociaal pension van het Leger des Heils en ook bij de reclassering heb ik even mogen snuffelen.
Ondanks een aantal uitstapjes tijdens mijn carrière bij Laurens in de afgelopen achttien jaar ben ik toch weer teruggekomen bij de doelgroep gerontopsychiatrie. Ik heb gewoon feeling met deze mensen en vind het een eer om er voor deze mensen te zijn. Ik heb intussen alleen wel het managementjasje aangetrokken en ben blij dat ik bij Laurens deze ontwikkeling kon maken.
Het is mijn taak iedereen te faciliteren
Mede dankzij mijn opleiding sociaal pedagogisch hulpverlener en mijn persoonlijke ervaring ligt mijn expertise in gerontopsychiatrie. Ik weet niet alleen veel van de multiproblematiek, ik begrijp de doelgroep ook en weet hoe ik met hen om moet gaan en hoe ik een geborgen en veilige omgeving voor hen creeër.
Als locatiemanager is het vooral mijn taak om alle expertise die we in huis hebben te verbinden, zodat iedereen goed samenwerkt om onze bewoners zo goed mogelijk te ondersteunen. Ik betrek iedereen bij de processen die we vormgeven en houd me natuurlijk bezig met de personele bezetting, de behoeften van de bewoners en ik onderhoud contacten met andere zorgorganisaties, de behandelaren, zorg, mantelzorgers en cliëntenraad. Alles en iedereen met elkaar verbinden zorgt ervoor dat we continu de kwaliteit van zorg kunnen verbeteren.
Niemand kiest ervoor om hier te wonen
Ik heb echt respect voor de mensen die hier wonen. Ze hebben zoveel meegemaakt in hun leven. Ze zijn op veel plekken geweest om hun verhaal te vertellen, maar niet altijd werden zij gehoord of geaccepteerd of kon de passende zorg geboden worden. Hier wel. Ik kijk naar hen als mens en hoe ik hun leefomgeving zo goed mogelijk als thuis kan laten voelen. Vergeet niet, niet iedereen kiest ervoor om in een verpleeghuis te wonen.
Mensen komen hier als zij door de multiproblematiek niet meer zelfstandig kunnen functioneren. Binnen Aesopus hebben alle bewoners een psychiatrisch ziektebeeld, plus een somatisch ziektebeeld en vaak ook een verslavingsachtergrond. Onze bewoners hebben vaak al jaren behandelingen en trajecten doorlopen en doorgebracht in bijvoorbeeld een psychiatrische kliniek. Het is een zoektocht om de juiste medicatie en behandeling voor onze doelgroep te vinden. Als jij de hele dag stemmen in je hoofd hoort of voortdurend rondloopt met negatieve gedachten, is het niet zo gek dat grenzen opzoekt en alles probeert om jezelf te kalmeren. De scheidslijn tussen of het wel of niet goed met je gaat is heel dun. Onze bewoners zijn niet de verslaving of het ziektebeeld. Het zijn mensen zoals jij en ik, maar met een zwaar leven of die in een moeilijke situatie terecht zijn gekomen en er zelfstandig niet uitkwamen.
Afspraken maken over hoe we met elkaar omgaan
Onze bewoners hebben er niets aan als we boven ze staan of erger nog, ze zielig vinden. Daarom hebben we van mens tot mens contact met ze. Sowieso wil ik dat iedereen die hier werkt affiniteit heeft met de gerontopsychiatrie en zoveel mogelijk weet van de verschillende ziektebeelden. Maar ik vind het minstens zo belangrijk dat onze mensen worden getraind in bewustwording van het effect van het eigen gedrag op een ander.
Onze bewoners kun je niet veranderen en ze zijn nu eenmaal wie zij zijn. Als een bewoner agressief is, vindt hierover een gesprek plaats met de bewoner. Binnen Aesopus accepteren we niet wat buiten Aesopus ook niet geaccepteerd wordt, zowel qua gedrag als qua drank en drugs. In de manier waarop wij de bewoners behandelen zijn wij ons bewust van welk effect ons gedrag op hen heeft, we moeten het goede voorbeeld geven. Daarnaast leren we van alles wat er op locatie gebeurd. We nemen hier onze verantwoordelijkheid voor. We gaan continu het gesprek aan met de bewoners: wat triggert jou en hoe wil jij dat wij met jou omgaan als jij boos wordt? We maken er afspraken over, leggen deze vast in het behandelplan en daar moeten we ons aan houden, anders raken de bewoners ontregelt. Afspraken evalueren we in het multidisciplinaire team. Zo kunnen we elkaar beter helpen en leren van voorgaande situaties.
Het belangrijkste gevoel dat ik mensen wil geven, als ze Aesopus binnenwandelen, is dat zij zich gezien en gehoord voelen. Onze bewoners mogen zijn wie ze zijn. Wij spreken niet van gedragsproblemen, maar van kleurrijk gedrag. We willen hen geen vreemde eend in de bijt noemen, ik noem hen liever onze Paradijsvogels.
En daarom ben ik ook zo trots op onze documentaire over onze Paradijsvogels. Kijk en geniet.
