Iedereen heeft recht op verbinding; Met het REC helpen we mensen aan de rand van de samenleving

Niet alleen de doelgroep, ook de medewerkers zijn Paradijsvogels

Aesopus bedient een doelgroep die niet overal past. Het zijn mensen met vaak chronische, psychiatrische klachten in combinatie met somatische klachten en verslaving. In een normaal verpleeghuis of verslavingszorg kunnen ze niet terecht vanwege psychiatrische klachten, dus worden ze van het kastje naar de muur gestuurd. Het zijn de mensen aan de rand van de samenleving. Ingewikkelde mensen die het niet getroffen hebben. Tegelijk zijn het ook bijzondere en flamboyante mensen die een guur leven hebben geleid. Daarom noemen wij ze Paradijsvogels. Maar niet alleen de doelgroep is bijzonder, Aesopus trekt ook bijzondere medewerkers aan. Dat zijn voor mij net zo goed Paradijsvogels. Want geloof mij, het gaat echt om ingewikkelde vraagstukken. Ter vergelijking: bij de GGZ komen mensen vrijwillig. Daar kun je stoppen met de behandeling of mensen gedwongen laten opnemen. Dat kan hier niet. Wij zijn beperkt om gedwongen te handelen, maar kunnen ook niet zeggen: we stoppen ermee. Met weinig middelen moeten we mensen verlokken en verleiden in moeilijke omstandigheden. Dat betekent dat je een dikke huid en echt passie moet hebben voor je werk, en specifiek voor deze doelgroep. Er staat een extreem sterk team bij Aesopus en ik vind het knap dat ze dat, onder begeleiding van locatiemanager Shalom, voor elkaar hebben gekregen.

Met het REC kunnen we kennis clusteren, ontwikkelen en verspreiden

Ik heb een persoonlijke betrokkenheid bij deze doelgroep en daarom steun ik Aesopus als REC (Regionaal Expertise Centrum). Toen de overheid eindelijk erkende dat deze doelgroep, laag in volume en hoog in complexiteit, nergens terecht kon en er wat moest gebeuren, hebben wij meteen onze vinger opgestoken. We hebben een programma opgezet en tijd en geld geïnvesteerd om deze rol naar ons toe te trekken. We hebben er zelf extra financiering voor binnengehaald om de nodige ontwikkeling te laten plaatsvinden. Trots ben ik dan ook dat het Aesopus is gelukt.

Met het REC is er nu een speciaal aanbod en wordt kennis en deskundigheid gebundeld en doorontwikkeld. Als expertisecentrum wordt Aesopus makkelijk gevonden door organisaties in de omgeving, zodat ze de juiste kennis bij ons kunnen ophalen. Van een huisarts die niets weet van specifieke aandoeningen tot een ziekenhuis met bepaalde speculaties. Samen kunnen we onze expertise en deskundigheid verbeteren en afspraken maken over hoe je met bepaalde situaties en elkaar omgaat.

Wortelen is de basis van ons bestaan

Praktijkkennis clusteren en doorgeven is dus extreem belangrijk. Maar wat net zo belangrijk is, of wellicht nog belangrijker, is met elkaar een cultuur op te bouwen: hoe gaan we met deze mensen op een menswaardige manier om? We hebben het tenslotte over mensen die al hun wortels in het leven kwijtgeraakt. Ze zijn losgekomen van familie, vrienden en buren. En vaak zelfs verstoten. Hoe kunnen we deze mensen weer laten wortelen? En helpen om oude wortels terug te vinden? Zodat ze de verbinding behouden met de samenleving, wat uiteindelijk belangrijk is voor elk mens op aarde.

Ik noem dit de community based gedachte en ik hoop dat deze verder wordt uitgebreid. Vooral nu de tegenstellingen in de samenleving steeds groter worden en er meer mensen in de marge van de samenleving terechtkomen. Kijk eens bij het Leger des Heils, Perron Nul of de Pauluskerk: daar vind je veel van dit soort mensen. Maar die zijn nog net in staat zich te redden in een marginale situatie. Bij Aesopus komen de mensen die dat echt niet meer kunnen vanwege de complexiteit in aandoeningen. De mensen zijn heel kwetsbaar. Wij hebben hierin een maatschappelijke rol. Om deze mensen op een menswaardige manier te begeleiden en om zo de samenleving met elkaar leefbaar te houden.

Oproep: samen nadenken over hoe we het gaan regelen

Niet alleen voor Aesopus wens ik community based denken toe, voor heel Laurens. Om krachtige buurten te maken. We krijgen tenslotte tot 2040 twee keer zoveel ouderen, zonder meer personeel of budget. We moeten samen nadenken over hoe we voor ouderen gaan zorgen. Niet alleen in verpleeghuizen, maar ook door mensen zoals jij en ik. We moeten een schil van mantelzorg ontwikkelen die verder gaat dan thuiszorg en vrijwilligers. Ook familie, vrienden, kinderen en buren moeten tot die schil toetreden. Ga het gesprek aan en bedenk samen en vroegtijdig: hoe gaan we dit straks regelen?

Laten we stoppen met professionals alles te laten oplossen en een cultuurverandering in gang zetten van naar elkaar omkijken en voor elkaar zorgen. Doe je mee?